Wybierając klatkę, należy pamiętać, że dla tych zwierząt nie istnieje klatka za duża. Najlepszym rozwiązaniem jest wysoka klatka, z wieloma poziomami (drewnianymi półeczkami), ocynkowaną górą oraz metalową podstawą. (Ryc. 6) Plastikowe elementy powinny występować w jak najmniejszej ilości, ze względu na ryzyko ich pogryzienia. Zasada ta tyczy się również zaczepów bocznych, łączących górną część klatki z jej podstawą. Klatka powinna być wielopoziomowa ze względu na zapewnienie ruchu szynszylom, które dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom kończyn tylnych, doskonale skaczą i zręcznie się wspinają.( Ryc. 3.)
Na podstawowe wyposażenie klatki składa się ciężka, ceramiczna miseczka ( lub metalowa zawieszana na prętach, uniemożliwiająca kontakt z podłożem, w tym z odchodami – ryc. 7.) oraz poidełko kulkowe z metalowym ustnikiem, najlepiej wyścielonym od wewnątrz gumowym tworzywem, niwelującym głośne dźwięki podczas picia. Należy unikać poidełek połączonych z metalowym ustnikiem za pomocą gumowej uszczelki, gdyż często dochodzi do jej obgryzania i ostatecznie do uszkodzenia całego mechanizmu. ( Ryc. 8.)
Szynszyle są zwierzętami bojaźliwymi, dlatego powinny mieć miejsce, które umożliwi im schronienie, np. gliniana donica odwrócona do góry dnem z odpowiedniej wielkości wejściem. Drewniane domki są trudne do dezynfekcji oraz mogą ulec zniszczeniu przez częste obgryzanie. Podobna zasada dotyczy pojemnika, w którym szynszyle będą zażywać kąpieli piaskowej ( patrz dalej).
Miejsce, w którym stoi klatka nie powinno być narażone na przeciągi, hałas a w szczególności na wysokie temperatury. Latem, gdy temperatura przekracza 26°C, powinna stać w klimatyzowanym pomieszczeniu bądź niedaleko elektrycznego wiatraka; można także włożyć do środka wkłady do zamrażarek lub butelki z lodem.
Podstawę klatki można wyścielić papierowymi ręcznikami czy trocinami ( z wyjątkiem trocin sosnowych oraz cedrowych, gdyż podrażniają skórę i układ oddechowy). Klatkę należy czyścić przynajmniej raz w tygodniu, ponieważ wszelkie zanieczyszczenia mogą predysponować do zapalenia skóry okolicy podeszwowej oraz innych stanów chorobowych.
Pielęgnacja
Szynszyle zażywają kąpieli piaskowej w celu odpowiedniej pielęgnacji okrywy włosowej. (Ryc. 10.) Należy zapewnić im dostęp do nich 2 – 3 razy w tygodniu, przez 10 – 20 minut. Piasek (popiół wulkaniczny) dostępny jest w sklepach zoologicznych. Po każdej kąpieli należy usunąć pojemnik z piaskiem, by szynszyla nie czyściła się za często, co może skutkować podrażnieniem oczu oraz układu oddechowego. Kąpiel ta pozwala usunąć wszelkie zanieczyszczenia oraz substancje tłuszczowe. Nie należy zastępować popiołu zwykłym piaskiem, gdyż ten ostatni nie posiada minerałów szlachetnych, zapewniających odpowiednią kondycję futerka. Pojemnik służący do kąpieli może stanowić doniczka lub okrągłe akwarium dla rybek. (Ryc. 9.)
Inne zabiegi pielęgnacyjne, jak czesanie, mycie za pomocą wody i mydła, są absolutnie niewskazane.
Dzielenie klatki
Szynszyli nie należy utrzymywać pojedynczo, ze względu na ich silnie zakorzeniony instynkt życia w stadzie. Najlepiej utrzymywać razem wykastrowanego samca i wysterylizowaną samicę bądź zwierzęta tej samej płci wcześniej wykastrowane bądź wysterylizowane. (Ryc. 11.) Dla pary szynszyli zaleca się klatkę o wymiarach: 100x100x100cm. Nie wolno umieszczać szynszyli z innymi gryzoniami czy królikami w jednej klatce; można natomiast dopuścić do ich kontaktu, wspólnych zabaw itp. (Ryc. 12.)
Żywienie
Żywienie jest najistotniejszym czynnikiem wpływającym na zdrowie, samopoczucie oraz długość życia omawianego gryzonia. Dlatego nie wolno dopuścić do jakichkolwiek odchyleń w diecie tych zwierząt. Główny posiłek powinien przypadać na godziny 17.00 – 20.00.
Szynszyle jedzą w swoim naturalnym środowisku różne trawy, liście, korę drzew, bulwy, korzenie czy nasiona. Stąd skład karmy dostępnej w sklepach zoologicznych powinien wyglądać następująco: 14 - 18% białka, 2 – 5% tłuszczu, 15 – 35% włókna surowego, 6 – 8g/kg m.c. wapnia, 4 – 7g/kg m.c. fosforu i 0,5 – 1g/kg m.c. sodu, 2000 – 4000 j.m./kg m.c. witaminy A, >1000 j.m./kg m.c. witaminy D3 i 20 -30 mg/kg m.c. witaminy E.
Na rynku jest dostępnych wiele karm, jednak przy wyborze jednej z nich należy kierować się informacjami zawartymi na etykiecie oraz zasadą: im mniej kolorowe, tym zdrowsze. Najlepszym rozwiązaniem jest kupno karmy o teksturze pokazanej na ryc.13 oraz ryc. 14, przy czym granulat powinien stanowić 60% dawki, która znajdzie się w miseczce.
Ważnym elementem diety jest wysokiej jakości siano ( pachnące, suche, bez pleśni) oraz stały dostęp do świeżej wody ( z kranu, gdy woda jest ozonowana; natomiast w przypadku wody chlorowanej – przegotowana). Siano jest niezbędnym źródłem włókna surowego, na które szynszyla posiada ogromne zapotrzebowanie. Wpływa ono na prawidłową perystaltykę , ścieranie zębów oraz formowanie kału ( kształt ziarenek ryżu) wydalanego w ilości 200 – 300 sztuk w ciągu doby. (Ryc. 15.) Szynszyle podobnie jak króliki są cekotrofami i wyjadają kał pochodzący z jelita ślepego w celu dokładniejszego przyswojenia substancji odżywczych w nim zawartych.
Dietę można wzbogacić o suszone zioła, liście, pędy jabłoni, suszone owoce i warzywa. Nie poleca się dostarczania zwierzęciu powyższych roślin na własną rękę, gdyż istnieje duże ryzyko skażenia ich środkami chemicznymi czy nieprawidłowego przygotowania przez właściciela.
Kwestia smakołyków jest kontrowersyjna, ponieważ pomimo swej smakowitości są one zbędne szynszylom karmionym zbilansowaną karmą Smakołyki szczególnie zyskują na wartości, gdy chcemy oswoić nowoprzybyłe zwierzę. W tej sytuacji są praktycznie jedyną drogą do zbudowania więzi z nowym opiekunem.
Tak więc należy pamiętać, że ich ilość nie powinna przekraczać 5% zjadanej karmy w ciągu doby. Szynszyli można zaoferować rodzynkę, orzeszek, chleb świętojański, cząstkę świeżego jabłka, marchewki, kilka nasion słonecznika czy kawałek selera. (Ryc. 16.) Nie należy podawać czekolady, migdałów, słonych paluszków itp. W momencie „przedobrzenia” czyli karmienia pupila czekoladą, ciasteczkami, kolorowymi kolbami bogatymi w białko i tłuszcz dochodzi do biegunki, namnożenia bakterii w przewodzie pokarmowym ( m.in. Salmonella, Clostridium), zatrucia ich toksynami lub posocznicy, co często doprowadza do śmierci zwierzątka.
W klatce można zainstalować różnej grubości gałęzie (drzew owocowych, leszczyny; ryc. 7.) służące do wspinania się oraz obgryzania, co bardzo dobrze wpływa na prawidłowe ścieranie stale rosnących zębów (przyrost wynosi 1,5 – 2,5 mm w ciągu tygodnia).
