Szynszyle posiadają szereg cech odróżniających je od pozostałych gryzoni, które należy mieć na uwadze podczas ich zakupu. Przede wszystkim są długowieczne a czas ich największej aktywności przypada na porę popołudniową oraz nocną. Jednakże mogą się zaadaptować do dziennego trybu życia.
Ponadto oswojenie tych zwierząt wymaga ogromnej cierpliwości, gdyż potrzebują sporo czasu, by przyzwyczaić się do nieznanego miejsca i obdarzyć zaufaniem nowych opiekunów. Dlatego też na początku należy obchodzić się z nimi niezwykle delikatnie, a wszelkie czynniki stresogenne ograniczyć do minimum ( głośne otoczenie, obecność innych zwierząt itp.).
Znakiem rozpoznawczym szynszyli jest piękne futro, które utworzone jest z włosów, wyrastających w liczbie 40 z jednego mieszka włosowego. Gryzonie te nie posiadają gruczołów łojowych (co powoduje, że ich futro jest wodochłonne i po każdym kontakcie z wodą należy je dokładnie wysuszyć) oraz potowych, co z kolei ogranicza ich zdolności termoregulacyjne.
Potrzebują także dużo ruchu, którego największa klatka im nie zapewni. Normą są codzienne spacery po mieszkaniu, które należy ściśle kontrolować, ponieważ są to zwierzęta bardzo ciekawe ( ryc. 3.) a świat poznają poprzez obgryzanie każdej napotkanej rzeczy. Nie wolno dopuścić do pozostawienia szynszyli bez nadzoru, szczególnie w pomieszczeniach z roślinami doniczkowymi ( ryc. 4.) czy niezabezpieczonymi kablami (ryc. 5.).
Szczególnie charakterystyczną cechą tych gryzoni jest wysoka odporność na choroby zakaźne, mająca swoje źródło w ewolucyjnym przystosowaniu do trudnych warunków panujących w ich naturalnym środowisku.
Szynszyle posiadają doskonale rozwinięte zmysły. Ponadto rozróżniają mowę artykułowaną, więc warto je nauczyć reagowania na własne imię oraz odpowiednim tonem głosu – nagradzać lub karcić za określone zachowanie. Wykazano także, że gryzonie te świetnie porozumiewają się między sobą za pomocą złożonej wokalizacji.
